இன்று இந்த தளம் தன்னுடைய பத்தாவது ஆண்டில் அடி எடுத்து வைக்கிறது.

ஊக்கமளிக்கும் அனைவருக்கும் நன்றி.

அரவிந்த் சச்சிதானந்தம்

கொரோனா நாட்கள்-நெடுங்கதை

• 

ஒன்று

வண்டி ஓட்டுவது என்றாலே கப்பல் ஓட்டுவது போல் தான் எனக்கு. கப்பல் ஓட்டுவது கடினமான வேலையா என்று தெரியாது. அவ்வளவு பெரிய கடலில் மிதந்து போவதை நினைக்கும் போது 
பயமாக தான் இருக்கிறது. அதனால் கப்பல் ஓட்டுவது கடினமான 
வேலை என்று மனதில் நிலைத்துவிட்டது. நம்மை பயமுறுத்தும் விஷயங்கள் எல்லாமே நமக்கு கடினம் தான் போல! வண்டி ஓட்டும் போதெல்லாம் யாராவது வந்து இடித்து
விடுவார்களா, அல்லது நான் யார் மேலேயாவது இடித்து விடுவேனா என்ற பயம் 
எப்போதும் இருக்கும். அதனாலேயே எனக்கு வண்டி ஓட்டுவது என்றாலே கப்பல் ஓட்டுவது போல் தான். கப்பல் ஓட்டுவது கடினமான வேலையா என்று தெரியாது. அவ்வளவு பெரிய கடலில்…
சரி, கப்பலுக்கு நங்கூரம் பாய்ச்சி நிறுத்திவிடுவோம்.

வண்டி தான் பயம்.

வண்டியே அதிகம் ஓட்டிடாத எனக்கு கொரோனா காலத்தில் 
தினமும் வண்டி ஓட்ட வேண்டும் என்றதும் கூடுதல் 
பயம் வந்துவிட்டது. அலுவலகத்தில் நான் வேலைக்கு வந்தே ஆகவேண்டும் என்று 
சொல்லிவிட்டார்கள். என் வீடு கிழக்கு தாம்பரத்தில் இருந்தது. நான் வேலை செய்யும் வங்கியோ மந்தைவெளியில். இடைப்பட்ட இருபத்தைந்து கிலோ மீட்டரை கடக்க வண்டி 
ஓட்டி ஆக வேண்டும்.

குரோம்பேட்டையிலிருந்து செல்லும் நண்பர் எம்.வியின் வண்டியில் ஏறிக்கொள்ளலாம் என்று பார்த்தேன்.  

“சோசியல் டிஸ்டன்சிங் ப்ரோ. சாரி ப்ரோ” என்று சொல்லிவிட்டார்.

“மாஸ்க் க்ளவுஸ்லாம் போட்டுகிட்டு தான் ப்ரோ வருவேன்”

அவர் சமாதானம் ஆகவில்லை.

“வீட்ல குழந்தைங்கலாம் இருக்கு ப்ரோ. எனக்கு வந்தா நான் தாங்குவேன். ஆனா என் மூலமா அவங்களுக்கு வந்திரக் கூடாது! நீங்க வேற உங்க எதிர்வீட்டுக்காரு வெளிநாட்ல இருந்து 
வந்திருக்காருன்னு சொல்றீங்க…” என்றார்.

“எதிர்வீட்டுகாரு வெளிநாட்ல இருந்து வரல ப்ரோ. அவர் வீட்டு காரு தான் வெளிநாட்ல இருந்து வந்திருக்கு. ஜெர்மன் கார்” என்றேன்.

கொஞ்சம் சுதாரித்துக்கொண்டு கேட்டார், “அதான். கார்ல் கொரோனா வரும்ல…!”

“இல்ல. நாலு மாசத்துக்கு முன்னாடியே அந்த காரு வந்திருச்சு ப்ரோ” என்றேன் நான்.

“கொரோனாவும் நாலு மாசத்துக்கு முன்னாடியே 
வெளிநாட்ல வந்திருச்சு ப்ரோ” அப்பாவியாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு சொன்னார்.  

அதன் பின் அவரை நான் வற்புறுத்தவில்லை. தன் வண்டியே தனக்கு உதவி.

ஆனால், அதே வாரத்தில் ஒரு நாள்  அம்மா செய்து கொடுத்த 
மசால் வடையை  உணவு இடைவேளையில்  நான் தட்டில் எடுத்து வைத்த போது,

“என்ன ப்ரோ! அம்மா ஸ்பெசலா!” என்றவாறே வடையை ஏக்கமாக பார்த்தார்.

அவர் எங்கள் அலுவலகம் எதிரே இருந்த ராகுல் டீ கடையில், பலமுறை சுட்ட எண்ணையில் பொறித்து எடுத்த மிகச் சுமாரான 
வடையைக் கூட ரசித்து சாப்பிடுவார்.அவருக்கு அலுவலகத்தில் அதனால் தான் M.V என்ற பெயர் வந்தது. அதாவது மசால் வடை.

“சோசியல் டிஸ்டன்சிங் ப்ரோ!” என சொல்லலாம் என்று பார்த்தேன். ஆனால் அவர் நான் என்ன சொல்லப் போகிறேன் என்றெல்லாம் 
சட்டை செய்யாமல், என் தட்டில் இருந்து ஒரு வடையை எடுத்துக் கடித்தார்.       

“எண்ணெய்ல பொறிச்சு எடுத்தா கொரோனா செத்துரும் ப்ரோ…” என்றார்.

“நாளைல இருந்து உங்க வண்டில வந்துறவா ப்ரோ” என்று கேட்கத் தோன்றியது.

“எண்ணையில குளிச்சிட்டு வாங்க ப்ரோ” என்று சொல்லிவிடுவாரோ என்று பயம். தன் வண்டியே தனக்கு உதவி. மீண்டும் எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டேன்.

முதல் நாள் வண்டியை எடுத்த போது கொஞ்சம் கூடுதலாகவே பயம்இருந்தது. சில மாதங்களாகவே வண்டியை வெளியே எடுக்கவில்லை. சில வருடங்களாகவே வண்டியை தாம்பரத்தை தாண்டி எடுத்துச் சென்றதில்லை. மளிகைக்கடை போக, மாவுக் கடைக்கு போக மட்டுமே வண்டியை பயன்படுத்தி வந்தேன். அதிக பட்சம் போய் வர இரண்டு கிலோமீட்டர் தூரம் தான். நான்கைந்து மாதங்களுக்கு முன்பு என்.எஸ்.என் ஸ்கூல் அருகே 
இருந்த தள்ளுவண்டி கடையில் மசால் பூரி சாப்பிட போன போது, குறுக்கே ஓடி வந்துவிட்ட நாயை இடித்துவிடாமல் வண்டியை ப்ரேக் அடித்து நிறுத்த, வண்டி சறுக்கி மசால் பூரி கடை வாசலில் நின்று காளான் 
சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த தடியான ஆசாமியின் மீது 
மோதிவிட்டது. அவருக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை.

எனக்கு அவமானமாக போய்விட்டது. அவருக்கு காளான் போய்விட்டது. அவர் கையில் இருந்த காளான் தட்டு கீழே விழுந்து, காளான் சிதறி, குறுக்கால் ஓடிய நாய் அதை சாப்பிட தொடங்கி விட்டது. நான் அவமானத்தில் எதுவும் சாப்பிடாமல் திரும்பி வந்தேன். அதன் பின்பு நான் மசால் பூரி சாப்பிடவே இல்லை. வண்டியையும் எடுக்கவில்லை. ஆனால் மார்ச் முப்பத்தி ஒன்றாம் தேதி வரை ரயில்கள் இயங்காது 
என்ற அறிவிப்பு வந்ததும் எனக்கு வண்டியை வெளியே எடுப்பதை 
தவிர வேறு வழி இருக்கவில்லை. பேருந்தில் போய் வருவது சாத்தியமில்லை. ரயில் இல்லை எனில் எல்லோரும் 21G பேருந்துக்குள் நுழைந்து கொள்வார்கள். கூட்டத்தில் மொபைலையும் பர்ஸயும் பாதுகாக்கும் பொறுப்பு வேறு கூடிவிடும். இருசக்கர வாகனத்தில் போவது தான் சரியாகப்  பட்டது. நான்கைந்து நாள் தானே சமாளித்துவிடலாம் என்று எண்ணினேன்.

“பெட்ரோல் போட்டுக்கோ, காத்து அடிச்சுக்கோ” என்றார் அப்பா.

வண்டி வெகு நேரம் கண்திறக்க மறுத்தது.

“சோக்க போடுடா…”  

அப்பா வாசலில் நின்று கொண்டு ரன்னிங் கமெண்டரி கொடுப்பது எனக்கு என்னவோ போல் இருந்தது.  

“அவனுக்கு தெரியும். நீங்க உள்ள வாங்க” எப்போதும்  போல் அம்மா தான் காப்பற்றினாள்.

வண்டி கண் திறந்தது.

சோக்கை போட்டுக் கொண்டு வண்டியை ஓட்டியதால் 
திருப்பங்களில் வண்டியின் வேகத்தை குறைத்த போதெல்லாம் 
வண்டி உறுமியது. அது எனக்கு கூடுதல் பயத்தை கொடுத்தது. குரோம்பேட்டையை நெருங்கும் போது தான் வண்டி இயல்பானது. நானும் தான். சோக்கை அணைத்தேன். ஆக்சிலேட்டரை முறுக்கினேன். வண்டி வேகமெடுத்தது. அதே வேகத்தில் குரோம்பேட்டை பாலத்தில் ஏறினேன். அதிக பட்ச வேகம் இருபது கிலோமீட்டர் தான் என்று பாலத்தில் 
எழுதி ஒட்டியிருந்தார்கள். நான் வேகத்தை குறைக்க முடிவெடுத்து ஸ்பீடோ மீட்டரை 
பார்த்தேன். வண்டி ஏற்கனவே பதினைந்து கிலோமீட்டர் வேகத்தில் தான் போய் கொண்டிருந்தது.

“யோவ் ஸ்லோவா போறதா இருந்தா லெப்ட்ல போ…” என்று கத்தினான் புல்லட்டில் போனவன். எனக்கு கோபம் வந்தது. வண்டியை அதிகமாக முறுக்கினேன். அடுத்த அரை நிமிடத்தில் வண்டியின் வேகம் முப்பதை தொட்டது. எனக்கு பெருமையாக இருந்தது. அந்த புல்லட்காரனை துரத்திக் கொண்டு போக வேண்டும் என்ற 
ஆசை வந்தது. மீண்டும் முறுக்கினேன். வண்டி ஆட்டம் காணுவது போல் இருந்ததால் ஆசையை அடக்கிக் கொண்டேன்.     

பரங்கிமலை அருகே 21G பேருந்து என்னைக் கடந்து போவதை கவனித்தேன். பேருந்து நான் எதிர்ப்பார்த்தது போலவே கூட்டமாக இருந்தது. நான் எடுத்த முடிவு சரிதான் என்று என்னையே மெச்சிக் 
கொண்டேன். அதே சந்தோசத்தில் முப்பது கிலோமீட்டர் வேகத்தில் அலுவலகத்தை அடைய மணி பத்தேகால் ஆகிவிட்டது. ஒன்பதே முக்காலுக்கெல்லாம் வங்கியில் இருக்க வேண்டும். இருந்தும் யாரும் எதுவும் சொல்லவில்லை. முதல் நாளை ஓட்டி ஆகிவிட்டது. மாலை வீட்டுக்கு வந்ததும் தான் அடுத்த அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

“இருவத்தி ஒருநாள் ஊரடங்காம்” என்றார் அப்பா.  

இரண்டு

ஊரடங்கில் சாலையில் அதிக வாகனங்கள் ஓடாதது தான் பெரிய 
ஆறுதல். அத்தியாவசிய வேலைக்கு செல்பவர்கள் மட்டுமே வெளியே 
வந்தனர். ஆங்காங்கே போலீஸ் நிறுத்தினாலும், வண்டியின் முன்பு ஒட்டியிருந்த என் வங்கியின் ஸ்டிக்கரைப் 
பார்த்து அனுப்பிவிட்டார்கள். கெட்டதிலும் நல்லதாக எங்கேயும் சிக்னல் இயங்கவில்லை. எனக்கு எப்போதும் பச்சையும் சிகப்பும் ஒரே மாதிரி தான் தெரியும். தோரயமாக தான் சிக்னலை புரிந்து வைத்திருக்கிறேன். வெகு தூரத்தில் வண்டி ஓட்ட வேண்டிய அவசியம் ஏற்படாததால் 
சிக்னல் ஒரு பிரச்சனையாக இருக்கவில்லை. ஊரடங்கால் சிக்னலும் அடங்கிவிட்டதால், சைக்கிள் ஓட்டும் நிதானத்தில் வண்டியை ஓட்டி அலுவலகத்தை அடைவது வழக்கமாகிவிட்டது. கொரோனாவும் நாளுக்கு நாள் எண்ணிக்கையில் கூடிக் கொண்டே போனதில் எனக்கு அப்சசிவ் கம்பல்சன் டிசார்டர் வந்துவிட்டது. நான் பதினைந்து நிமிடங்களுக்கு ஒருமுறை கைகளைக்  கழுவிக் கொண்டே இருந்தேன். அன்றும் அப்படிதான். மேஜையில் பையை வைத்துவிட்டு கைக்கழுவும் இடம் நோக்கி 
நடந்தேன்.

கைக்கழுவும் குழாய்க்கு மேலே கையை எப்படி கழுவ வேண்டும் 
என்று படம் போட்ட மாநகராட்சி ஸ்டிக்கரை ஒட்டி இருந்தார்கள். முதலில் சோப்பு அல்லது ஹாண்ட் வாஷ் திரவத்தை கையில் 
ஊற்றுங்கள். பின் முப்பது வினாடிகள் விரலின் இடுக்கில் எல்லாம் தேயுங்கள்.

நான் ஹாண்ட் வாஷ் பெட்டியை அழுத்தினேன். தண்ணீர் வந்தது. மறுபடியும் அழுத்தினேன். தண்ணீர் தான் வந்தது. எனக்கு குழப்பம். ஒருவேளை நாம் தான் ஹாண்ட் வாஷிற்கு பதில் தண்ணீரை அழுத்திவிட்டோமோ என்று எண்ணியவாறு மீண்டும் ஹாண்ட் வாஷ் 
பெட்டியை அழுத்தினேன். நிறைய தண்ணீரோடு கொஞ்சம் திரவம் வந்தது.

“என்னங்க இது!” கோபமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு அலுவலக 
உதவியாளரைக் கேட்டேன்.

“சார் அட்மின்ல சிக்கனமா யூஸ் பண்ண சொல்றாங்க, அதான் கொஞ்சமா கலந்தேன்”

“இது கொஞ்சம் தண்ணியா!” மீண்டும் கோபமான முகத்தோடு ஹாண்ட் வாஷ் பெட்டியை 
அழுத்தினேன். நிறைய தண்ணீர் தான் வந்தது.

“சார், நீங்க தப்பா புரிஞ்சிகிட்டீங்க. தண்ணீல தான் கொஞ்சமா கைகழுவுற லிக்யூட ஊத்தினேன்” என்றார்.

எனக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. நான் அவர் முகத்தையே பார்த்தேன்.

“இந்த காலத்துல போய் இப்டி இருக்கீங்களே!” என்று அவர் முணுமுணுத்துக்  கொண்டே நகர்ந்தார்.

அட்மின் சீப் மேனஜர் தான் இதெற்கெல்லாம் பொறுப்பு.

“ஏமி!” என்றார் சீப் மேனஜர் சுங்கர சுப்பிரமணி. அவர் ஆந்திராகாரர். தங்கள் ஊர் ஆசாமிகள் என்றாலோ, பெண்கள் என்றாலோ அவருக்கு நிறைய பிரியம். மற்றவர்களை நிமிர்ந்து பார்க்கக் கூட விரும்பாதவாராக தான் 
பேசுவார்.

“சார், ஹான்ட் வாஷ் லிக்யூட்ல தண்ணிதான் இருக்கு. இப்போ, இது தான முக்கியமான விஷயம்! இதுல போய் கலப்படம் பண்றீங்க!” என்று கோபமாக கேட்டேன். அவர் பதில் சொல்லாமல் தன் வேலையைப் பார்த்துக் 
கொண்டிருந்தார். அப்போதுதான் நான் என் மனதிற்குள்ளேயே கேட்டிருக்கிறேன் என்று புரிந்தது. சப்தமாக பேச முடியாது. அவருக்கு பிடித்த இரண்டு பிரிவுகளிலும் நான் இல்லை. அமைதியாக, அவர் மேஜை மீதிருந்த வருகைப் பதிவேட்டில் கையெழுத்து 
இட்டுவிட்டு நகர்ந்துவிடுவது நல்லது என்றுபட்டது. எப்போதும் ஒன்பதே முக்கால் மணிக்குள் கணினியில் லாகின் 
செய்ய வேண்டும். ஆனால் சிலநாட்களுக்கு லாகின் அவசியமில்லை, வருகைப் பதிவேட்டில் கையெழுத்து இட்டால் போதும் என்ற சலுகையை கொரோனா பெற்றுத் தந்திருந்தது.

நான் கையெழுத்துப் போட்டுக்கொண்டிருக்கும் போதுதான் ஐ.டி 
ஆபிசர் காயத்திரி வந்தாள்.

“நமஸ்கார் சார்” என்றாள் சுப்ரமணியிடம்.

“நமஸ்கார் மேடம்” சுப்ரமணியின் வாயெல்லாம் பற்கள். நான் அமைதியாக நகர்ந்தேன்.

“ஏன் கஷ்டப்பட்டு வறீங்க மேடம், வர்க் ப்ரம் ஹோம் ஆப்சன் எடுத்துக்குலாம்ல” என்று ஆங்கிலத்தில் சுப்பிரமணி கேட்டது காதில் விழுந்தது.

“பரவால சார். லீவ் எடுத்துக்கிட்டா ஆபிஸ் வேலைய யார் பார்க்குறது…!” என்று அவள் சொல்வதும் கேட்டது.

“ஏண்டா உங்களுக்குலாம் மனசாட்சியே இல்லையாடா!” என்று என் மனசாட்சி அவர்களின் மனசாட்சியைப் பார்த்து கேட்டது. அது அவர்களின் மனசாட்சிக்கு கேட்டதா என்று தெரியாது. என்னால் ஜீரணித்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

காயத்திரி, மன்னிக்கவும், காயத்திரி மேடத்தின் வீடு இரண்டு கட்டிடங்கள் தள்ளி தான் 
இருந்தது. சாதாரண நாட்களிலேயே தாமதமாக வருபவள், கொரோனா நாட்களில் மிகவும் தாமதமாக வந்துக் 
கொண்டிருந்தாள். மேலும் அவள் பெரிதாக எந்த வேலையும் செய்யும் பழக்கம் 
இல்லாதவளாக இருந்தாள். வருகைப் பதிவேட்டில் கையெழுத்து இட்டுவிட்டு ஏசி அறையில் 
போய் அமர்ந்துகொண்டு அன்றைய நாளின் ஷேர் மார்க்கட் 
நிலவரங்களை கொஞ்ச நேரம் பார்ப்பாள். கொஞ்ச நேரம் என்றால் நான்கு மணி நேரங்கள். இடையிடையே சாஸ்திரத்திற்கு கொஞ்சம் வேலை செய்வாள்.

இரண்டு மணிக்கு மதிய உணவிற்காக அவள் வீட்டிற்கு கிளம்பிச் 
செல்வாள். உணவு இடைவேளை அரைமணி நேரம் தான். ஆனால் காயத்திரி மூன்று மணிக்குதான் வருவாள். மீண்டும் ஏசி அறை. மீண்டும் பங்குச் சந்தை.

அலுவலகத்திற்கு பக்கத்திலேயே வீட்டை வைத்திருக்கும் அவளுக்கு, வேலையே செய்யாத அவளுக்கு வீட்டிலிருந்தே வேலை செய்யும் 
வாய்ப்பை கொடுக்கிறார்கள். ஆனால் வெகுதொலைவில் இருந்து வரும் எனக்கு அந்த வாய்ப்பு 
மறுக்கப்பட்டுவிட்டது. வாய்ப்புகள் மறுக்கப் படும் போது (வெளிநாட்டில்) அடிமையாகிறோம் என்று யாரோ சொன்னது உண்மைதான் போல.

ஒரு நாள் அலுவலகம் வந்தால், மறுநாள் வீட்டிலிருந்தே வேலை செய்யலாம் என்று மேலிடத்தில் 
சொன்னதுமே, நான் சுப்புரமணியிடம் போய் கேட்டேன்.

“மேல் ஸ்டாப்லாம் வந்தே ஆகணும். லேடிஸ்க்கு மட்டும் தான் அந்த ஆப்சன். ” என்றார்.

“ஏன் சார்! ஆம்பளைங்களுக்கு கொரோனா வராதா!” என்று கேட்க வேண்டும் போல் இருந்தது. ஆனால் காயத்திரிக்கு மட்டும் தான் அப்படி எல்லாம் துடுக்காக 
பேசும் உரிமை இருந்தது.

சுப்ரமணியைப் பார்த்தாலே, “லேடிஸ்க்கு மட்டும் தான் என்ன கேள்வி கேட்குற உரிமை இருக்கு” என்று அவர் நெற்றியில் எழுதி ஒட்டியிருப்பது போல் தோன்றும். அவரிடம் அதிகம் பேசி பிரச்சனை ஆகிவிட்டால் மேலிடம் 
கோபித்துக் கொள்ளும். சுப்ரமணி எப்போதுமே மேலிடத்தின் ஆள். தலைமை மாறினால் அதற்கு ஏற்றால் போல் தன்னை எளிதாக 
மாற்றிக் கொள்ளக் கூடியவர். அவர் ராஜா-கத்திரிக்காய் கதையில் வரும் மந்திரி போன்றவர். அது என்ன கதை!

ஒரு ஊரில் ஒரு ராஜாவாம். அவர் தன் மந்திரியோடு ஒரு விருந்திற்கு போனாராம். விருந்தில் கத்திரிக்காய் கூட்டை உண்டாராம். “ஆஹா! என்ன ருசி. உலகில் கத்திரிக்காய் போல் சுவையான ஒரு காயும் உண்டோ!” என்றாராம். அதற்கு மந்திரி, “ராஜா! உலகிலேயே தலை சிறந்த காய் கத்திரிக்காய் தான். அதனால் தான் அதன் தலையில் கிரீடம் வைத்திருக்கிறது இயற்கை” என்று கத்திரிக்காயின் காம்பை குறிப்பிட்டு சொன்னாராம். ராஜாவும் அகம் மகிழ்ந்து மந்திரிக்கு ஆயிரம் பொற்காசுகள் 
கொடுத்தாராம்.

மீண்டும் ஒரு நாள் ராஜா  மந்திரியை அழைத்துக் கொண்டு, வேறொரு விருந்திற்கு போனாராம். விருந்தில் கத்திரிக்காய் கூட்டை உண்டாராம். கத்திரிக்காய் கசந்ததாம். “ஐயோ! இது என்ன சுவையற்ற காய்!” என்று சலித்துக் கொண்டாராம். அதற்கு மந்திரி, “ராஜா! உலகிலேயே மிக மோசமான காய் கத்திரிக்காய் தான். அதனால் தான் அதன் தலையில் முள்ளை வைத்திருக்கிறது 
இயற்கை” என்று கத்திரிக்காயின் காம்பை குறிப்பிட்டு சொன்னாராம். ராஜாவிற்கு குழப்பம்.

“மந்திரியாரே, போனமுறை நான் கத்திரிக்காயை புகழ்ந்த போது நீங்களும் புகழ்ந்தீர்கள். இப்போது நான் கத்திரிக்காயை இகழும் போது நீங்களும் 
இகழ்கிறீர்கள்!” என்று ஆச்சர்யத்துடன் வினவினாராம் ராஜா.

அதற்கு மந்திரி சொன்னாராம், “பெருமைக்குரிய மகாராஜா அவர்களே. நான் உங்களுக்கு மட்டும் தான் மந்திரி, கத்திரிக்காய்க்கு அல்ல…”

இது போல மேலிடம் சொல்வதை எல்லாம் சரி என்று சொல்லியே 
சுப்பிரமணி மேலிடத்தில் செல்வாக்கு பெற்றிருந்தார். அதனால் அவரை சீண்டாமல் என் வேலையை மட்டும் பார்த்துவிட்டு போவதுதான் எனக்கு நல்லது. ஆனால் வேலையை தவிர எல்லா விஷயத்திலும் கவனம் போனது. முக்கியமாக மாஸ்க். இந்த மாஸ்க்கை யாரும் சரியாக போடுவதாகவே தெரியவில்லை. நானும் சாலையில், அலுவலகத்தில் எல்லா இடங்களிலும் பார்க்கிறேன். எல்லோரும் வாயை மட்டுமே மாஸ்கால் மறைத்து வைத்தனர். மூக்கு மாஸ்க்கிற்கு வெளியே தான் எட்டிப் பார்த்தது.

என்னுடன் வேலைப் பார்த்த பலரிடமும் சொல்லிப் பார்த்தேன், “மூக்க மூடுங்க” என்று. ஆனால் யாரும் என் பேச்சைக் கேட்டபாடில்லை. அவர்கள் கூட பரவாயில்லை. உத்திர பிரதேசத்திலிருந்து வந்த சீனியர் மேலாளர் குப்தாவிற்கு  
முகக் கவசம் அணியும் பழக்கமே இல்லை.  

ஏன் என்று கேட்டால் சொல்வார், “எனக்குலாம் கொரோனா வராது மாலிக்!”

“அதெப்படி!”

“உ.பிலதான் கொரோனா அதிகம் வரவே இல்லையே” என்றார்.

“உங்க ஊர்ல டெஸ்டிங்கே பண்றது இல்ல குப்தாஜி. அதனால தான் யாருக்கும் கொரோனா இல்லனு சொல்றாங்க” என்றேன்.  

“அதெல்லாம் காங்கிரஸ் அரசியல். உ.பிகாரங்களுக்கு கொரோனா வராது. எல்லாரும் கவர்மெண்ட் சொன்ன மாதிரி வீட்ல விளக்கேத்தி 
வைக்கிறோம், மெட்ராஸ்காரங்களுக்கு தான் வரும்…” என்று உறுதியான குரலில் சொன்னார்.

“இது என்ன லாஜிக். நீங்களும் இப்ப சென்னைல தான இருக்கீங்க….!”

“ஆனாலும் நான் உ.பிகாரன் தான!” என்று கேட்டுவிட்டு ‘ஹச்’ என்று தும்மினார். அதன்பின்பு அவர் பக்கத்தில் நிற்க பயமாக இருந்தது.

அலுவலகத்தில் தான் இந்த பாடு என்றால், சாலையில் கதை வேறுமாதிரி இருந்தது. வண்டியை போலீஸ்காரர்கள் நிறுத்தும் இடங்களில் தான்,  என் அருகே வண்டியை வந்து நிறுத்தும் யாராவது ரோட்டில் எச்சில் துப்புவார்கள். அப்படிதான் அந்த தடியான ஆசாமியும் எச்சில் துப்பினார்.

“சார் கொரோனா நேரத்துல இப்டி கண்ட இடத்துல எச்சு துப்பக் 
கூடாது” என்றேன்.

“கொரோனா வந்தா வரட்டும்… பயந்து பயந்து சாகுறதுக்கு ஒரேடியா சாகலாம்” என்றார்.

“அது உங்க விருப்பம் சார். மத்தவங்க ஏன் சார் சாகனும்…!” உயிர் பயம் எனக்கும் அதிக கோபத்தைத் தந்தது. ஆனால் அவரோ சிரித்தார்.

“தம்பி எந்த நோயும் வராது. ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னா இப்டி பயப்படுற! இங்க பாரு!” என்றவாறே வண்டியின் முன்பு காட்டினார். அங்கே கொத்தாக வேப்பிலை சொருகப்பட்டிருந்தது.

“எங்க வேணா எச்சு துப்பலாம். இது இருந்தா எந்த நோயும் அண்டாது…” என்றவர் தன் வண்டியிலிருந்த வேப்பிலையில் ஒரு கொத்தை உருவி என்னிடம் கொடுத்து,

“வச்சுக்கோ…” என்றார். நான் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் வேப்பிலையை வாங்கிக் கொண்டேன்.

மூன்று

ஊரடங்கு நீண்டுக் கொண்டே போனது. இரண்டு மணி நேரம் மளிகை கடையில், காய்கறி கடையில் நின்றால் தான் பொருட்கள் வாங்க முடியும் என்ற சூழலை காலம் உருவாக்கி விட்டது. அக்னி நட்சத்திரம் வேறு தன் வேலையைக் காட்டியது. தலையில் பெயருக்கென்று கைக்குட்டையை அணிந்து கொண்டு 
கடையின் முன்பு நின்றேன். (தலைக்குட்டை என்று சொன்னால் தான் பொருத்தமாக இருக்கும் 
என்றால் அப்படியே சொல்லிக் கொள்ளலாம்)

தலையெல்லாம் வியர்வை வலிந்து தலை முடி பிசுபிசுக்க 
ஆரம்பித்துவிட்டது. கொஞ்ச நேரம் அப்படியே விட்டால் தலை வலி வந்து விடும். இதற்கு வெயிலே தேவலாம் என்று கைக்குட்டையை கழட்டி 
விட்டேன்.  

ஆனால் இந்த மூக்கை மறைக்கும் மாஸ்க் தான் தொந்தரவு செய்து கொண்டே இருந்தது. நானும் ஆரம்பத்தில் இருந்தே பார்க்கிறேன். மாஸ்க் அணிந்தால் தான் மூக்கு அறிக்கிறது. மூக்கில் விரல் வைத்து தேய்க்க வேண்டும் என்ற உணர்வு வருகிறது. ஆனால் டி.வியில் மூக்கில் கை வைக்காதீர்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். அன்று, வியர்வையில் மூக்கு அதிகம் அரித்தது. ஆனாது ஆகட்டும் என்று முக கவசத்தை, இல்லை மூக்கு கவசத்தை, கழட்டிவிட்டு புறங்கையால் மூக்கைத் தேய்த்தேன்.

அவ்வப்போது திரும்பி என்னிடம் எதையாவது பேசி வந்த என் முன்னே நின்று கொண்டிருந்த பெரியவர் நான் செய்யக் கூடாத தவறை செய்துவிட்டதாக பார்த்தார். அவர், “லைப்ப தொலைச்சிட்டியேடா” என்று சொல்வது போல் இருந்தது. மேலும் அவர் என்னை விட்டு இன்னும் கொஞ்சம் விலகி சென்றது 
என்னமோ போல் இருந்தது. எனக்கே பயம் வந்துவிட்டது என்று தான் சொல்ல வேண்டும். மீண்டும் மாஸ்க்கை அணிந்துகொண்டேன். மாஸ்க் என்றதும் எதோ N-95 மாஸ்க் என்று நினைக்க வேண்டாம். எப்போதோ கிண்டி ரயில் நிலையத்தில் இருபது ரூபாய் கொடுத்து வாங்கிய கைக்குட்டைதான் மாஸ்க்காக பயன்பட்டது. (ஆம்! முகக்குட்டை தான்)

ஆரம்பகாலத்தில், ஏதோ அலுவலகத்தில் பெரிய மனசு செய்து பாதி விலையில் ஒரு 
N-95 மாஸ்க் வாங்கி கொடுத்தார்கள். மீதி விலையை எங்களிடம் வாங்கிக் கொண்டார்கள்.

ஒரு வாரம் கழித்து, புதிய மாஸ்க் வேண்டும் என்று போய் சுங்கர சுப்பிரமணியத்திடம் கேட்டார் எம்.வி.

“அதெல்லாம் ஒரு முறை தான் வாங்கித் தரமுடியும். இனிமே வேணும்னா நீங்கதான் வாங்கிக்கணும்…” என்றார் அவர்.

“அல்ப்பய்ங்க. வேலைக்கு வர சொல்றானுங்க. ஒரு மாஸ்க் வாங்கித் தர மாட்றானுங்க… கணக்கு காட்றதுக்கு தான் பர்ஸ்ட் டைம் வாங்கி கொடுத்திருக்கானுங்க…” என்று சலித்துக் கொண்டார்.  

“பேசமா கர்ச்சீப் கட்டிக்கலாம் ப்ரோ… டெட்டால்ல தோச்சுக்கலாம் ” என்றேன்

“ஏன் ப்ரோ! தெரிஞ்சுதான் பேசுறீங்களா! N 95 தான் போடணும். இதுலலாம் ரிஸ்க் எடுப்பீங்களா! அப்டி காச மிச்சம் பண்ணி என்னப் பண்ணப் போறீங்க! ” என்று கோபமாக அடுக்கிக் கொண்டே போனார்.

மறுநாள் புதிய மாஸ்க்கோடு வருவார் என்று பார்த்தேன். ஆனால் அதே

N-95 மாஸ்க்கை துவைத்து போட்டு வந்தார். கிட்டத்தட்ட இரண்டு மாதங்களாக அதே N 95 மாஸ்க்கை தான் சலவை செய்து அணிந்து வருகிறார். சில நேரங்களில் இஸ்திரி செய்து அணிந்துவருவதாக சொன்னார். அந்த மாஸ்க்கை பார்க்கும் போதெல்லாம், ஒய்யார கொண்டையாம் தாழம் பூவாம் என்று அப்பாயீ சொல்லும் பழமொழி தான் ஞாபகம் வரும். எனக்கு கிண்டி முகக்குட்டையே போதும் என்று முடிவு 
செய்துவிட்டேன்.

எனக்கும் பெரியவருக்கும் முன்னே சிகப்பாக உயரமாக மீசைவைக்காமல் நின்றிருந்த மனிதர் ஒருவர் கடையினுள் நுழைந்தார். நானும் பெரியவரும் கடை வாசலில் நின்றோம்.

கடை வாசலில் ஒரு கயிற்றை கட்டி வைத்திருந்தனர். உள்ளே சென்றவர் கையில் மிக நீண்ட தாள் இருந்தது. அவர் வெகு நேரம் என்னென்னமோ வாங்கினார். அந்த கடையில் வேலை செய்பவர்களை மட்டும் தான் அவர் வாங்கவில்லை என்ற அளவிற்கு அவர் எல்லாவற்றையும் வாங்கினார்.

நான் வாங்குவதற்கு ஏதாவது மிச்சமிருக்குமா என்ற அச்சம் வேறு 
வந்துவிட்டது. பெரியவரும் நானும் ஒருவர் முகக்கவசத்தை ஒருவர் பார்ததுக் 
கொண்டோம். (கடந்த இரண்டு மாதங்களாகவே முகக்கவசம் மட்டும் தான் 
தெரிகிறது. முகங்கள் தெரிவதில்லை).

“இப்டி உலகமே அழிஞ்சிடப் போறமாதிரி எல்லாத்தையும் 
வாங்குறாரே!” என்றார் பெரியவர்.

“அடுத்த மாசம் நிச்சயம் உலகம் அழியப் போகுது!” என்றான் எங்கள் பின்னே நின்றுக் கொண்டிருந்த வாலிபன்.

பெரியவர் விருட்டென்று அவன் பக்கம் திரும்பி, “ஆல்வேஸ் திங்க் பாசிட்டிவ். இப்டி தப்புத்தப்பா பேசக்கூடாது” என்று சொல்லிவிட்டு இன்னும் கொஞ்சம் முன்னே போய் நின்றுக் கொண்டார்.

வாலிபன் அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவன் எதிர்பாராமல் கிடைத்த கல்லூரி விடுமுறையை 
கொண்டாடிக் கொண்டிருப்பவனாக காட்சி அளித்தான்.

“ஜூன் 21 தான் டூம்ஸ் டேய்னு மாயன் காலெண்டர் சொல்லுது ட்யூட். இத பத்தி நான் கூட என் யூடியூப் சேனல்ல ஒரு வீடியோ 
போட்ருக்கேன். நீங்க பாத்தது இல்லையா!” என்றான். நான் அவனையே அதற்கு முன்பு பார்த்தது இல்லை. நிறைய முடி தாடி சகிதமாக நின்றான். அவனுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று புரியவில்லை. ஆனால் அவன் தன்னை ஒரு பெரிய செலிப்ரட்டியாக கருதிக் 
கொண்டிருக்கிறான் என்பது மட்டும் புரிந்தது. சாதாரண மனிதர்கள் என்ற இனமே அழிந்து போய் எல்லோருமே 
ஏதோ ஒரு சமூக வலைத்தளத்தின் பிரபலமாக மாறிக் 
கொண்டிருப்பதற்கு சாட்சியாக விளங்கினான் அவன்.

“நான் இங்கதான் ட்யூட் எம்.ஐ.டில படிக்கிறேன். லெட்ஸ் லேர்ன் எவரிதிங் சிம்பிள்னு யூடியூப்ல ஒரு சேனல் 
வச்சிருக்கேன். நீங்க போய் பாருங்க. நிறைய கத்துக்கலாம்” என்றான்.நான் சரி என்று தலையாட்டினேன்.

“மறக்காம பெல் பட்டன பிரெஸ் பண்ணுங்க ட்யூட்” என்றான். அவன் மூச்சுக்கு முன்னூறு முறை என்னை ‘ட்யூட்’ என்று அழைத்தது எனக்கு ஏனோ சங்கடத்தை தந்தது.  நான் அப்படியே பெரியவர் பக்கத்தில் போய் நின்றுகொண்டேன்.

பெரியவர் என்னை பார்த்து, “சரியான அகராதி புடிச்சவங்களா இருக்கானுங்க இந்த காலத்து 
பசங்க” என்றார். நான் அமைதியாக அவரை பார்த்தேன். அவர் பேசிக் கொண்டே போனார்.

“எல்லாம் கிடைக்க வேண்டிய வயசுல கிடைக்கணும், முன்னாடியே கிடைச்சா என்ன பண்றது! நம்ம தலைமுறை மாதிரி வருமா! நாமல்லாம் எப்படி வளர்ந்தோம்!” என்று என்னையும் அவரோடு சேர்த்துக் கொண்டார். அவருக்கு எழுபது வயது இருக்கும்.

“நான்லாம் உங்க தலைமுறை இல்ல சார்” என்று சொல்லலாம் என்று பார்த்தேன்.

அப்படி சொன்னால், “என்னபா, ஒரு நாற்பது வயசு தான வித்தியாசம்!” என்று கூட அவர் சொல்லிவிடுவார் என்பதால் அமைதியாக இருந்துவிட்டேன். ஏற்கனவே எனக்கு நான் ஒரு சிக்கலான தலைமுறையில் 
பிறந்துவிட்ட வருத்தம் இருந்தது. முந்தைய தலைமுறையினர் நிறைய விஷயத்தில் என் 
தலைமுறையில் ஒட்டாமல் தள்ளி இருந்தனர். பின்னே வந்த தலைமுறையினரோ தொழிநுட்ப மாயைகளில் 
சிக்கிக்கொண்டு என் தலைமுறையையே தள்ளி வைத்தார்கள். என் போதாத நேரம் நான் அன்று இரண்டு தலைமுறைக்கும் 
இடையே சிக்கிக் கொண்டேன். எல்லாவற்றிற்கும் கொரோனாவை தான் நொந்துக் கொள்ள 
வேண்டும். நான் சிந்தனையை திசைத்திருப்பும் பொருட்டு அமைதியாக 
கடையினுள் கவனித்ததேன்.

உள்ளே உயர்ந்த மனிதன் இன்னும் தன் கொள்முதலை 
முடிக்கவில்லை. அவர் கேட்டதற்கெல்லாம் அந்த கடைக்கார பையன் சலிக்காமல் 
பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

“மேகி இருக்கா!”

“இல்ல சார்!”

“அப்ப பாஸ்தா இருக்கா!”

“இருக்கு சார்”

“ரெண்டு பாக்கெட், இல்ல…. அஞ்சு பாக்கெட் கொடுங்க…”

“நாலு பாக்கெட் தான் சார் இருக்கு…”

“சரி கொடுங்க…”

“டொமேட்டோ சாஸ் இருக்கா!”

“வரல சார்…”

“கிஷான் ஸ்க்வாஷ் இருக்கா!”

“இல்ல சார்!”

“எதுமே இல்லனா எதுக்கு கடைய துறந்து வச்சிருக்கீங்க!
ச்ச, இந்த நாடே இப்படித்தான். பிளானிங் இல்ல. ஒன்னும் இல்ல” அவர் கோபமாக கத்தினார்.

“மொத்த கடையையும் வாங்கிட்டு என்ன பேசுறான் பாரு” என்றார் பெரியவர். நானும் அவர் சொல்வதை ஆமோத்திக்கும் வண்ணம் தலை 
ஆட்டினேன்.

“நமக்கு என்ன தேவையோ அத மட்டும் வாங்கணும் தம்பி. சும்மா எல்லாத்தையும் வீட்ல போய் அடுக்கிக்கக் கூடாது…” என்றார் பெரியார்.

“கரெக்ட் சார்” என்றேன் நான்.

“மத்தவங்களுக்கு வேணும்னு நினைக்கிறது தான் மனுஷத் தன்மை. இப்டி எல்லாரும் சுயநலமா இருந்தா கொரோனா வரமா என்ன 
ஆகும்!” என்றார்.

“அஞ்சாயிரத்தி ஐநூற்றி நாற்பது ரூபா சார்” என்றான் பையன்.  

தன் கார்டை நீட்டினார் உயர்ந்த மனிதர். கடைக்கார பையன் கார்டை ஸ்வைய்ப்பிங் எந்திரத்தில் 
தேய்த்தான்.   

“கார்ட் வர்க் ஆகல சார்” கடைக்கார பையன் சொன்னான்.

“ஆகுமே! நேத்து இந்த கார்ட்ல தான் காருக்கு பெட்ரோல் போட்டேன்”

மீண்டும் அவன் கார்டை தேய்த்தான்.

“வர்க் ஆகல சார். வேற கார்ட் இருக்கா சார்!”

“என் கிட்ட ஆயிரம் கார்ட் இருக்கும். அதெல்லாம் கொடுக்க முடியுமா!”

“இந்த கார்ட்ல ஏதோ பிரச்சனை சார்…” அவன் கார்டை திருப்பிக் கொடுத்தான்.

“உன் கடை மெஷின்ல தான் பிரச்சனை!”

“சார் காலையில இருந்து எல்லாமே கார்ட் பேமெண்ட் தான் சார். உங்களுக்கு முன்னாடி வந்தவர் கார்ட் கூட வர்க் ஆச்சு சார்!”

உயர்ந்த மனிதன் நெற்றியை துடைத்துக் கொண்டார்.

“வேணும்னா ஜி. பே பண்ணுங்க…” என்றான் அந்த பையன்.

“அத நீ சொல்லாத.. ” என்று கோபமாக கத்தினார். அவரிடம் ஜி.பே இல்லை என்று தெரிந்தது.

“சீக்கிரம் சார்” என் அருகே இருந்த பெரியவர் உள்ளே பார்த்து கத்தினார். உயர்ந்த மனிதருக்கு அவமானமாக இருந்திருக்க வேண்டும். கோபமாக, சப்தமாக பேசிக் கொண்டே வெளி ஏறினார்.

“இங்க வந்தேன் பாரு… கடைல ஐட்டமும் இல்ல, மெஷனும் வர்க் ஆகல. வேஸ்ட் ஆஃப் டைம்”

“சார். எடுத்து வைக்கவா! அப்பறம் வந்து வாங்கிக்கிறீங்களா!” கடைக்கார பையன் சோகம் கலந்த தொனியில் கேட்டான். அவனுக்கு அவ்வளவு நேரம் பொருட்களை எடுத்து வைக்க போட்ட 
உழைப்பு வீணாகப் போகிறதே என்ற வருத்தம். உயர்ந்த மனிதர் அந்த பையன் சொன்னதை சட்டை செய்யாமல், கயிற்றிக்குள் குனிந்தார். நான் நகர்ந்து வழி விட்டேன்.

“ஷிட். பிக் பாஸ்கட்லயே வாங்கி இருக்கணும். இந்த நாடும் சிஸ்டமும்” என்றவாறே தன் காரை நோக்கி நடந்தார்.பெரியவரின் குரல் என் 
கவனத்தை கடைக்குள் திருப்பியது. அவர் என் கவனம் சிதறிய நேரத்தில் கடைக்குள் நுழைந்து 
இருக்கிறார்.

கடையினுள் கம்பீராக நின்றுகொண்டிருந்த அவர் அந்த பையனிடம் சப்தமாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்,

“தம்பி அவருக்கு எடுத்த பொருளல்லாம் அப்டியே மூட்டைகட்டிடு. நான் வாங்கிக்கிறேன்… “

பையன் சந்தோசமாக தலை அசைத்தான்.

“எங்க ரொம்ப நேரம் ஆகுமோன்னு நினச்சேன். வேலை சீக்கிரம் முடிஞ்சிது…” என்றார் பெரியவர். நான் அவரையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றேன். என் அருகே வந்து நின்ற வாலிபன் சொன்னான்,

“நான் தான் சொன்னானே ட்யூட், உலகம் அழியப்போகுதுனு”

“தம்பி அப்டியே அதோட சேர்த்து ஒரு பாக்கெட் வறுத்த பாதாம்” என்றார் பெரியவர்.

“வறுத்த பாதாம் இல்ல சார்…”

“என்ன கடை நடத்துறீங்களோ! எது கேட்டாலும் இல்லனு. சிஸ்டமே சரியில்ல. சாதா பாதாமாவது இருக்கா?”

“திஸ் வேர்ல்ட் டிசர்வ்ஸ் டூ டை ட்யூட்” என்றான் வாலிபன். நான் புன்னகை செய்தேன்.

நான்கு

ஊரடங்கை தளர்த்திவிட்டார்கள். சாலையில் நிறைய வண்டிகள் வரத் தொடங்கியிருந்தன. மேம்பாலங்கள் திறக்கப்பட்டன. சிக்னல் விளக்குகள் அனைத்தும் எரியத் தொடங்கின. எங்கு போகிறார்கள் என்று கண்டுகொள்ள முடியாத அளவிற்கு எல்லோரும் வாகனங்களில் எங்கேயோ சென்றனர். அதிலும் குறிப்பாக, இடது புறமாக வந்து ஓவர் டேக் செய்யும் ஆசாமிகள், ட்யூக் பைக் இளைஞர்கள், பக்கத்தில் வந்து சப்தமாக ஹாரன் அடிப்பவர்கள், வண்டியை வளைத்து வளைத்து ஓட்டுபவர்கள், தங்களுக்காக மட்டும் தான் சாலை இருக்கிறது என்ற எண்ணத்தில் வண்டி ஓட்டுபவர்கள், இண்டிகேட்டர் போடாமல் ஓவர்டேக் செய்யும் ஸ்கூட்டி பெண்கள் 
என அனைவரும் வரத் தொடங்கினர். இவர்கள் மத்தியில் வண்டி ஓட்டுவது பெரும் போராட்டமாக 
இருந்தது. ஆனாலும் நான் நிதானமாக ஓட்டினேன். இரண்டு மாதங்களாக தொடர்ந்து வண்டி ஒட்டியதால் அச்சம் குறைந்திருந்தது. சிக்னலில் இரண்டாவதாக இருக்கும் விளக்கு ஒளிரும் போதே அது 
மஞ்சள் நிறம் என்பதை புரிந்து கொண்டு வண்டியை நிறுத்திவிடுவேன். அதனால் எந்த பிரச்சனையுமின்றி அலுவலகம் போய் வர முடிந்தது. சாலைகள் போல் கடைகளும் முழு வீச்சில் இயங்கத் தொடங்கின.   

டீ கடைகளில் பார்சல் மட்டும் விற்கலாம் என்று அரசாங்கம் 
தெரிவித்ததாக டீவியில் பார்த்தேன்.

“அது எப்படி எல்லாரும் பார்சல் வாங்குவாங்க…!” என்றார் எம்.வி

“பிளாஸ்டிக் கப்ல குடிப்பாங்க ப்ரோ!” என்றேன்.

“அப்ப கொரோனா பரவாதா! யாரோ ஒருத்தன்கிட்ட இருந்து டீ மாஸ்டருக்கு வந்தா போச்சு. ஆயிரம் பேருக்கு பரவும்! இது முட்டாள்தனமான முடிவு”

“வரணும்னா எங்க இருந்து வேணா வரும் ப்ரோ. காய்கறி கடை, மளிகைக் கடைனு எங்க எங்கேயோ போறோம். அங்க இருந்துலாம் வராதா!”

“அது அத்தியாவசியம். இது அனாவசியம்…”
எம். வி டீ குடிப்பதை விட்டுவிட்டு பச்சை டீக்கு (க்ரீன் டீ) மாறியதிலிருந்து இப்படி தான் டீ-யை எதிர்த்து கொடிப்பிடித்து கொண்டிருக்கிறார், ஒரு மதத்திலிருந்து இன்னொரு மதத்திற்கு மாறுபவர்கள் தங்களின் பழைய மதத்தை கழுவி ஊற்றுவது போல.

“க்ரீன் டீ தான் ப்ரோ பெஸ்ட்” என்று டீ பேகை சுட தண்ணீரில் முக்கி எடுத்தவாறே சொன்னார்.  

“ப்ரோ, அளவுக்கு அதிகமா குடிச்சா எதுவுமே நல்லது இல்ல. அதுவும் இந்த டீ பேக்ல எபிக்ளோரோஹைட்ரின்னு ஒரு கெமிக்கல் இருக்கு. அது உடம்புக்கு ஆபத்து தெரியுமா!” என்று கேட்டேன்.

“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது, நான் பயாலஜி ஸ்டூடன்ட்” என்றார்.

“நமக்கு தெரிலனாலும் அந்த கெமிக்கல் நம்மல பாதிக்கும் இல்ல!”

“அதான் பயாலஜி ஸ்டூடன்ட்னு சொல்லிட்டேனே. அப்பறம் ஏன் அதையே சொல்றீங்க. விடுங்க” என்றார் கோபமாக. எனக்கு அன்றொரு நாள் கடையில் அந்த பையனிடம் எரிந்து 
விழுந்த உயர்ந்த மனிதர் நினைவுக்கு வந்தார். கிரீன் டீ யை முழுவதுமாக உறிஞ்சி முடித்துவிட்டு சொன்னார்,   

“க்ரீன் டீ தான் ப்ரோ பெஸ்ட். ஒரு முறை க்ரீன் டீ குடிச்சுப் பாருங்க, அப்பறம் தெரியும் இதோட அருமை!” எனக்கு ஏனோ மதம் மாற்றும் கூட்டம் மீண்டும் நினைவிற்கு வந்தது. நான் சிரித்துக் கொண்டே தலை அசைத்து வைத்தேன்.

“ஜாக்கிரதையா இருங்க. டீ கடை பக்கத்துலலாம் போகாதீங்க ப்ரோ…” என்று சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தார் எம்.வி.

டீ கடை என்ன, உண்மையில் எந்தக் கடை பக்கமும் போகக் கூடாது தான்.  அவ்வளவு கூட்டம். முழுமையான ஊரடங்கின் போதே கடைகளில் நிரம்பி வழிந்த 
நம் ஆட்கள், ஊரடங்கில் தளர்வுகள் அறிவிக்கப் பட்டப்பின்பு இன்னும் 
நெருக்கமாக நிரம்பி வழிந்தனர். நமக்கோ நம் குடும்பத்திற்கோ வரும் வரை எதுவும் பெரிய 
பிரச்சனை இல்லை என்ற மனநிலை தான் பலரிடமும் இருக்கிறது.  

காய்கறி கடையில் கோவக்காயை கூடையிலிருந்து பொறுக்கிக் கொண்டிருந்த போது பக்கத்தில் வந்து ஒரு நடுத்தர வயதுக்காரர் வேகவேகமா அதே கூடையில் கை வைத்தார்.

“சார் கொஞ்சம் டிஸ்டன்ஸ் மெயின்டைன் பண்ணுங்க” என்றேன்.

“பாத்தா படிச்சவர் மாதிரி இருக்கீங்க. இப்டி பேசுறீங்க!” என்றார். நான் புரியாமல் பார்த்தேன்.

“இதெல்லாம் நம்புறீங்களா! இந்த சோசியல் டிஸ்டன்சிங் அது இதுனு. எல்லாம் ஹம்பக்” வெகு நாள் பழகியவரிடம் பேசும் தொனி அவரிடம் இருந்தது.

“சார் கொரோனா பரவாம தடுக்க நாம அப்டி இருந்து தான் 
ஆகணும்” என்றேன்.

“சார், கொரோனாவே பொய் சார். எல்லாம் கார்ப்பரேட் சதி” என்றார். அதுபோன்ற ஆசாமிகளிடம் தலையாட்டிவிடுவது நல்லது.

“இதுக்கு பின்னாடி ஒரு பொருளாதார சுரண்டலுக்கான திட்டமே இருக்கு. பெருசா பயமுறுத்துனா தான மருத்துவம் பார்க்குறேன், மருந்து கொடுக்குறேனு சொல்லி கறக்க முடியும்!”

அவர் இன்னும் நெருக்கமாக வந்து பேசினார், “நாம எல்லாரும் பொருளாதார ரீதியா அடிமைங்களா இருக்கனும். அதான் அவனுங்களோட திட்டம். நீங்க ஒரு பொருளாதார அடியாளின் ஒப்புதல் வாக்குமூலம் 
படிச்சிருக்கீங்களா!”  

நான் இல்லை என்றேன்.

“அதான் இப்டி பேசுறீங்க. முதல அதைப் படிங்க!”

“ஏன் சார் அதுல கொரோனா பத்தி இருக்கா!”

“சார், கொரோனாவே பொய்ங்குறேன். நீங்க என்னனா!” அவர் இழுத்தார். அதற்குள் ஒரு பெண்மணி,

“சீக்கிரம் எடுத்துட்டு அடுத்தவாளுக்கு வழி விடுங்கோ” என்றார். நான் பில் கவுண்டர் நோக்கி நடந்தேன்.

“ஏண்டா தம்பி. இந்த உருளைக்கிழங்கு எவ்ளோ…” என்று கடைக்கார வாலிபனிடம் கேட்டார் அந்தப் பெண்மணி.

“கிலோ தொண்ணூறு ரூபா மாமி…” என்றான் அவன்.

“பகல் கொள்ளையா இருக்கே!” என்றார் பெண்மணி.

“நான் சொல்லல, பொருளாதார சுரண்டல். இதான்! கொரோனா பேர சொல்லி ஒரு கார்ப்பரேட் ஊழலே நடக்குது…” என்று கிசுகிசுத்தார் நடுத்தர வயதுக் காரர்.

“இது மேட்டுப்பாளையம் கிழங்கு மாமி…” கடைக்கார வாலிபன் சொன்னான்.

“எந்த ஊரா இருந்தா என்ன! உருளை கிழங்கு தான! தங்கம் விலை சொல்ற” என்றார் அந்தப் பெண்மணி.

“வாங்கிக்கோங்கோ மாமி. நன்னா இருக்கும்… பத்துரூபா கம்மி பண்ணிக்கலாம்” என்றான் கடைக்காரன். அந்த பெண்மணி கொஞ்சம் கிழங்கை எடுத்து கூடையில் 
போட்டார்.

“ஏன்பா, அந்த அம்மாவே விட்டா மெட்ராஸ் பாஷை பேசுவாங்க போல. நீ திருநெல்வேலி காரன்தான! நீ எதுக்கு பிராமண பாஷை பேசுற!” என்று வாலிபனைப் பார்த்து கேட்டார் நடுத்தர வயதுக்காரர்.

அவன், “அவாகிட்ட…. ச்ச… அவங்ககிட்ட அப்படி பேசியே பழகிடுச்சு…” என்று தலையை சொறிந்தான்.

“எல்லாம் கார்ப்பரேட் அரசியல்” என்று நடுத்தர வயதுக்காரர் சொல்வார் என்று எதிர்ப்பார்த்தேன். சொல்லவில்லை.

அதற்கு பதில் “சரி, எனக்கும் பத்துரூபாய் கம்மி பண்ணிக்கோ” என்றார்.

கடைக்காரன் சரி என்று தலை அசைத்தான்.

ஐந்து

அலுவலகத்தில் மீண்டும் ‘டார்கட்’ ‘பிசினஸ்’ என்றெல்லாம் பேசத் தொடங்கினர். எப்போது ஊர் கொஞ்சம் இயல்பு நிலைக்கு திரும்பும் என்று 
காத்திருந்தவர்களாக மேலிடத்தில் இருந்தவர்கள் டார்கட் நோக்கி 
ஓடுவதற்கு அழுத்தம் கொடுத்தனர்.

“கொரோனா வந்து ஹாஸ்ப்பிட்டல்ல இருந்தா கூட லோன் 
கொடுன்னு சொல்வானுங்க போல ப்ரோ” என்றார் எம்.வி.

அவர் சொன்னது போலவே தான் நிர்வாகமும்  நடந்துக் கொண்டது.

“கொரோனா ஈஸ் நாட் ஆன் எக்ஸ்க்யூஸ். நிறைய லோன்ஸ் கொடுத்தா தான் நாம சர்வைவ் ஆக முடியும்” என்று நிர்வாக மேலாளர் தொடர்ந்து சொல்லி வந்தார். போதாத குறைக்கு அலுவலக வாட்ஸாப் குழுவில் இரவு பகல் 
பாராமல் மெஸேஜ் அனுப்பிக் கொண்டே இருந்தார். இந்தியாவில் தான் வாட்ஸாப் முழுக்கமுழுக்க அலுவலக 
செய்திகளின் அறிவிப்பு பலகையாக மாறிப் போய்விட்டது. நேரம்காலம் இல்லாமல், மேலிடத்தில் இருந்தவர்கள், வாட்ஸாப்பில் அலுவலக வேலைகளை பற்றி பேசிக் கொண்டே 
இருந்தனர்.

“பேசாம ஸ்மார்ட் போன தூக்கிப் போட்டுட்டு பேசிக் போனுக்கு 
மாறிடலாம்னு பாக்குறேன் ப்ரோ. டார்கெட் டார்கெட்ன்னு டார்ச்சர் பன்றானுங்க” என்றார் எம்.வி.

“அவனுங்களே ஒரு ஸ்மார்ட் போன் வாங்கி கொடுப்பானுங்க. அப்பறம் இப்ப இருக்குறத விட அதிக டார்ச்சர் பண்ணுவானுங்க. நீங்க இருபத்தி நாலுமணி நேரமும் ஆன்லைன்ல இருக்கணும்னு 
எதிர்பார்ப்பானுங்க. பரவாலயா?” என்று கேட்டேன்.

“அதுவும் சரிதான். மத்த நேரத்துல கூட சகிச்சுக்குலாம். இப்டி கொரோனா காலத்துல கூட டார்ச்சர் பண்ணுனா எப்படி ப்ரோ! நாளுக்கு நாள் ஆயிரம் ரெண்டாயிரம்னு கேஸ் எறிகிட்டே போகுது. எப்ப கண்ட்ரோல் ஆகும்னே தெரியல”

“உடம்பு முடியலன்னு சொல்றவங்களுக்கு மட்டும் தான் டெஸ்ட் 
பண்றங்க. அப்பறம் எப்படி கண்ட்ரோல் ஆகும்! ஆரோக்கியமா இருக்குறவங்களையும் டெஸ்ட் பண்ணனும். உங்கள என்ன மாதிரி வெளில வேலைக்கு வரவங்க, கடை வச்சிருக்கவங்க, கடைத் தெருவுக்கு அலையுறவங்கனு ரேண்டமா நிறைய பேர 
டெஸ்ட் பண்ணனும், அப்ப நிச்சயம்  இம்ப்ரூவ்மெண்ட் இருக்கும்”

“இவனுங்க எங்க ப்ரோ அதெல்லாம் பண்ண போறானுங்க! இந்த குப்தா  மாதிரி ஆளுங்க கைத்தட்டினாலே  எல்லாம் சரி ஆகிடும்னு சொல்லுவானுங்க. கொரோனா வந்துட்டா கூட க்வாரன்டைன்ல போய் படுத்துக்கலாம். கொஞ்ச நாள் இந்த லோன் டார்கெட்லாம் இருக்காது…” என்று வெறுப்புடன் சொன்னார் எம்.வி.

“அப்டிலாம் பேசாதீங்க ப்ரோ. கவர்ன்மென்ட் சொன்ன மினிமம் சார்ஜுக்கு பதினஞ்சு நாள் 
ஆஸ்ப்பிட்டல்ல இருந்தாலே நம்மளோட ஒரு வருஷ சம்பளம் காலி ஆகிடும். இன்சூரன்ஸ்ல பாதி கூட கொடுக்க மாட்டான். அதுமட்டும் இல்லாம, நமக்கு ஒரு பிரச்சனைனா நம்ம பேமிலி என்ன ஆகுறது! எனக்கு சாதாரண ஜுரம் வந்தாலே எங்க அம்மா நைட்டெல்லாம் 
தூங்க மாட்டாங்க. அதனால பாசிட்டிவா இருங்க. நல்லதே நடக்கும். என்ன ஆனாலும் தைரியமா இருந்தா எதையும் சமாளிக்கலாம்னு 
அம்மா சொல்லுவாங்க. தைரியமா இருப்போம். வீ வில் சர்வைவ்” என்றேன்.

எம்.வி  புன்னகையோடு தலையசைத்தார். என் கேபினிலிருந்து வெளியேறியவர், சட்டென்று திரும்பி, “ப்ரோ, மறுபடியும் முழு ஊரடங்கு போட்டானுங்க. சொல்ல முடியாது, இது இன்னும் நீண்டுகிட்டே போகும். பேசாம, நாளையில் இருந்து நீங்க என் கார்லயே வந்திருங்களேன்! எதுக்கு வெயில்ல அவ்ளோ தூரம் பைக் ஓட்டுறீங்க!” என்றார். நான் அவரைப் பார்த்து புன்னகைத்தேன்.

“இட்ஸ் ஓகே ப்ரோ. பைக்கே கம்பர்ட்டபிளா இருக்கு” என்றேன். நான் பொய் சொல்லவில்லை. நான் வண்டியை நன்றாக ஓட்ட ஆரம்பித்திருந்தேன். தொடர்ந்து ஆயிரம் கிலோமீட்டர் ஓட்டினால் போதும், அறை ஓட்டுநர் ஆகிவிடலாம் என்று யாரோ சொன்னார்கள். நான் கடந்த மூன்று மாதங்களில் இரண்டாயிரம் கிலோமீட்டருக்கு மேலே ஒட்டிவிட்டேன். எனக்கு வண்டி ஓட்டுவது இப்போதெல்லாம் கப்பல் ஓட்டுவது போல் கடினமாக இல்லை. ஒருவேளை கப்பலைக் கூட தைரியத்துடன் தொடர்ந்து ஓட்டினால் 
எளிதாக ஓட்டிவிடலாம் போல.

மனதில் துணிவிருந்தால் எதுவும் சாத்தியம் தான். அந்த துணிவோடு இந்த கொரோனாவை கடந்து விடுவோம் என்ற 
நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது. அந்த வாலிபன் சொன்னது போல் ஜூன் இருபத்தி ஒன்றாம் தேதி 
உலகம் அழியவில்லை. உண்மையில் உலகம் என்றும் அழியப்போவதில்லை. அது இயங்கிக் கொண்டே தான் இருக்கும். இந்த கொரோனா எல்லாம் தற்காலிக பிரச்சனை தான். நிச்சயம் பழைய மாதிரி இந்த உலகம் மாறும். அலுவலகத்தில் டார்ச்சர் இருக்கும், டார்கட் இருக்கும். அழுத்தம் இருக்கும். அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையே இல்லை. மனதில் துணிவு இருக்கும் போது, கவலை எதற்கு! இப்போதைக்கு இருக்கும் ஒரே ஆசை, மீண்டும் எல்லாமே பழைய நிலைக்கு வந்த பின், என்.எஸ். என் ஸ்கூல் அருகே இருக்கும் கடைக்குச் சென்று மசால் பூரி 
சாப்பிட வேண்டும். அந்த தடியான ஆசாமியைப் பார்த்தால் அவருக்கு ஒரு பிளேட் 
காளான் வாங்கித் தர வேண்டும்.

***